به گزارش تیم خبری لوکاپرو: تیونر معروف کوروش منصوری مهاجر ایرانی‌تبار مستقر در آلمان به سراغ لامبورگینی رفته کوروش منصوری در سال ۱۹۸۹ میلادی کمپانی ام‌پی‌دیزاین (به انگلیسی: MPdesign) را در کشور انگلستان تأسیس نمود و در اواسط دهه ۱۹۹۰ با هدف توسعه فعالیت‌هایش، به شهر مونیخ، آلمان نقل مکان کرد طیف گسترده‌ای از خودروهایی با برندهای: استون مارتین، ب‌ام‌و، لامبورگینی، فراری، مرسدس بنز، آئودی، رنجرور، پورشه، بنتلی، رولز رویس، مک‌لارن، بوگاتی، مازراتی و لوتوس کارز را بطور ثابت تولید می‌نماید.
شرکت منصوری در نمایشگاه اتومبیل ژنو در سال ۲۰۱۲ با ارائه لامبورگینی اونتادور، عنوان بهترین تیونر را کسب کرد.
این لامبورگینی به لطف جفتی توربوشارژ ۱۲۳۲ اسب نیرو دارد، ظاهرش هم به رؤیاهای عجیب و فضایی هر شخصی در کودکی تنه می‌زند؛ در یک کلام کربونادو آپرتوس منصوری چیزی فراتر از یک اونتادور اصلاح شده است.
دستور پخت همانی است که در کربونادو معمولی دیدیدم. همه جا نشانی از کربن می‌یابید و تک‌تک اجزای خارجی اضافه شده وظیفه‌ای بر عهده دارند مثلاً سپر جلوی جدید به بیشتر خنک شدن موتور کمک می‌کند.
نیروی رو به پایین بیشتر حاصل لب جلویی بازطراحی شده است و در همین حین لبه‌ها کناری و قوس‌های عظیم‌تر برای چرخ‌ها داد می‌زند که «من حاصل کار منصوری‌ام» نه یک لامبورگینی تیون شده عادی. در مقایسه با کربونادو معمولی شکل و شمایل این یکی واقعاً تهاجمی‌تر گشته و مطمئن باشید که رأی دادن به او برای خوش‌قیافه‌ترین لامبورگینی موجود هیچ عیبی ندارد.
کربونادو آپرتوس در فضای داخلی هم حرف‌هایی برای گفتن دارد و منصوری با چاشنی کربن و چرمی مجلل، طعم و بوی خاص خودش را به آن بخشیده. صندلی‌ها و پانل ابزار نیز هارمونی زیبایی با فرمان مجهز به ایربگ تازه می‌نوازند. البته راستش را بخواهید بر و بچه‌های تیونینگ کمی درباره فرمان زیاده‌روی کرده‌اند.
در بحث کارایی، آپرتوس درست مثل کربونادو عادی است؛ صفر تا صد کیلومتر (۶۲ مایل) را تنها در ۲.۶ ثانیه پر می‌کند و سپس تخت گاز تا ۳۸۰ کیلومتر بر ساعت سرعت می‌گیرد که او را در میانه قلمرو هایپرکارها جای می‌دهد. بنا بر اطلاعاتی که منصوری در وب‌سایت خود منتشر کرده گشتاور این حیوان زیبا به‌صورت الکترونیکی روی ۹۰۰ نیوتون متر قفل شده است.
برای دستیابی به این کارایی، منصوری دست به بازطراحی موتور ۶.۵ لیتری زده و پیستون‌ها، شاتون ها، میله یاتاقان‌ها، میل‌لنگ و کل سرسیلندر را با اجزای مسابقه‌ای تعویض کرده است به همه این‌ها سیستم اگزوز تازه وارد را نیز بیفزایید تا شاهد یکی از کم نقص‌ترین ابرماشین‌ها باشیم.
برای انتقال نیروی این موتور دوازده سیلندر بازسازی شده به آسفالت، منصوری از رینگ‌های سبک‌وزن آلومینیمی سایز ۹ در ۲۰ و ۱۳ در ۲۱ اینچ استفاده کرده که به اینله‌های کربنی و تایرهای پیرلی P ZERO مزین شده‌اند.
نظر شما راجع به این خودروی مخوف اما زیبا چیست؟
